اَی وِلاتی نازِنینوم کا زیمینود مِث طِلاست

گایی وقتا{ قمشِس} اِسمود گایی وقتا {شهرضا}ست

پُشتا وَر پشت از قِدیم آبرو دوسّند مردومُد

گر چه این دورآ زَمون هر کی به دردی مبتلاست

با همه دَس خالیگی در کوچه مردوم بسّه نیس

جونشا بر مِیمون می دَد ، اَی کار آبار چاق اَی گداست

مِث دِرَخ گل کا به شاخِش صتّا غنچه سبز می شِد

دِلاشون با هم دیگِس اَی خونه شون از هم جداست

نَه گِمون تو این وِلات گدا طبیعت پیدا شِد

شهرِضَیّا وقت نداری چِشاشون به دَس خوداست

اگه از غصه وا حسرِت رو وا شون پُر چوروکِس

عَینی آینه دلاشون صافِس آ قلبا بی ریاست

دُرُسِس کا از کم آبی تِشنه حالِس زیمینوش

فضلِ باد  آ  موغونوش با خشکِه سالی با صَفاست

فرش برجسته شا از نِزدیک اگه نیگا کونی

نِم تونی تمیز بِدِی کا قالی اِس یا دور نماست

سرامیک سازی شام از بُلوُر آ چینی زَد جولو

شوتِکا کوزه هامون بیشتِری سوغات شاهرضاست

هامونام گوشه کِناروش اَلی دل پیدا می شِد

اَی{ الهی} پیش خودا رَف یادگاری اون بجاست

سی آپنج ساله حکیموش بیسّا پنشتا شعر دَرِد

کا با حافظ شیرازی راس راسی قابل اشتباست

{پریشا} هر چی کا گفتم سخت پا حرفوم واسّادَم

کا نگن گفته شاعر چِرت آ پرت آ اِدعاست